اولین خودرو ملی
اولین بار در اوایل دهه هفتاد شمسی طرح نیاز به طراحی خودروی ملی در سازمان های رسمی ایران از جمله مجلس شورای اسلامی، وزارت صنایع سنگین وقت و سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران مطرح گردید. در سال ۷۲ مرکز تحقیقات و خدمات خودکفایی ایران در مجموعه سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران مامور شد تا در چهارچوب یک برنامه تحقیقاتی، بر پایه مهندسی معکوس برای اولین بار در ساختار صنعت خودروسازی ایران، فرآیند طراحی و ساخت خودرو به شیوه مقرون به صرفه را طراحی و تعریف کند.
اصطلاح خودروی ملی اولین بار به یک خودروی مفهومی که در چهارچوب همین برنامه در این مرکز تحقیقاتی طراحی شده بود اطلاق گردید. پروژه خودروی ملی پروژه‌ای موفق و نسبتاً کم هزینه بود که از طرف شهردار وقت تهران غلامحسین کرباسچی و محمدهادی نژادحسینیان وزیر وقت صنایع سنگین حمایت می‌شد.
در این پروژه برای اولین بار در ایران روش ها و فرآیند کامل ساخت یک خودرو مورد تحقیق و بررسی قرار گرفت و اثبات شد که در ایران توان طراحی و ساخت خودرو وجود دارد. نمونه‌های اولیه این خودرو که به صورت آزمایشی بر پای شاسی خودروی شورلت رویال موجود در مجموعه پارس خودرو طراحی و ساخته شده بود، بارها در نمایشگاهای خودرو در محل دائمی نمایشگاه‌های بین المللی تهران در سالهای ۷۲ تا ۷۵ به نمایش گذاشته شد.[۱] در نهایت پس از کشمکش های سیاسی و انحلال گروه طراحی، پرسنل، اسناد و نمونه ها به شرکت زامیاد منتقل گردید و در انتها با انتقال مستندات به گروه صنعتی ایران خودرو با الهام از این طرح و احتمالاً با استفاده از اولین یافته‌های تحقیقاتی مهندسین این مرکز، پروژه خودروی بومی کلید خورد که در نهایت به طراحی و تولید سمند بر پایه فناوری پژو به عنوان اولین برند ایرانی خودرو منتهی گردید
